ვენერა მაღალდაძე 37 წელია სკოლაში ასწავლის. აქედან 11 წელი გორის მეორე საჯარო სკოლაში მუშაობის სტაჟია. მან მშობლიური სოფელი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დატოვა და მუშაობა გორში გააგრძელა.

კოტეჯში 86-წლის მამიდას, ასევე, ყოფილ პედაგოგს ნინო მაღალდაძეს უვლის. მშობლიური სოფლის და სკოლის მოგონებები ყოველდღიურად აწუხებთ. კეხვის ციხეს, სკოლას, კაშხალს - გადარჩენილ ფოტოებზე ხედავენ, რომელიც ჩარჩოშია ჩასმული.

მათთვის ყველაზე მწარე მოგონება მაინც მშობლიური სახლის დატოვება რჩება:

,,როცა უკვე სახლის დატოვება გადავწყვიტეთ, წიწილები მყავდა ყუთში. ჩემ მეუღლეს ვუთხარი, ნიკო, რა ვუყოთ ამ წიწილებს-მეთქი. გადმოსვი და ყუთი გადააბრუნეო. მერე საქონელი შევრეკე ბოსელში და დავაბი. მივიდა ჩემი მეუღლე, აუშვა, გადაჰკრა სახრე და გაუშვა. ოთხი სული საქონელი გვყავდა. ვეუბნებოდი, ორ დღეში დავბრუნდებით და მერე სადღა ვეძებოთ-მეთქი. ვეტექიმი იყო ჩემი მეუღლე, თამარაშენის მებოცვრების ფერმაში მუშაობდა" - იხსენებს ვენერა მაღალდაძე.

ნინო მაღალდაძე კი, რომელიც დღეს 86-წლისაა, ომის დაწყების დღეებში, სოფლის დატოვებას არ აპირებდა:

,,იმ დღით ეზოს ვგვიდი. გამოიარა ჩემმა მეზობელმა, რას აკეთებო, ბომბები ცვივა და ეზოს დარდი გაქვსო? დავაგდე ცოცხი და გამოვიქეცით. მეგონა, საღამოს დავბრუნდებოდით სახლში, მაგრამ ვინ დაგვაბრუნა?" - ამბობს ნინო მაღალდაძე. მას შემდეგ თავის დარდები მოხუც ქალბატონს ქაღალდზე გადააქვს. მას შემდეგ 4000-ზე მეტი საღამო გავიდა. წაიკითხეთ ამავე თემაზე ჩანაწერი ნინო მაღალდაძის დღიურიდან