დავითი დაიბადა იმ სახლში, რომელიც მხოლოდ ერთი პატარა ოთახისგან
შედგება და სადაც 86 წელია არაფერი შეცვლილა:
"მთელი ცხოვრება ტანჯვაში გავატარე. ორწლინახევრის ვიყავი, როდესაც
მამა დამეღუპა. დედა გათხოვდა, დამტოვა ბაბუასთან და ბიძასთან. იმათმა
გამზარდეს. ახლა აღარც ბაბუაჩემია, აღარც ბიძაჩემი და დავრჩი მარტო.
ვეკითხები ხოლმე უფალს, საერთოდ რატომ დავიბადე. არავის არ
აინტერესებს, როგორ ვარ და რა მიჭირს. ახლაც ასე ვარ, სახლში
საჭმელსაც კი, ვერ ვაკეთებ, არც გაზი მაქვს და არც დენი. მაღაზიაში
ვყიდულობ ხოლმე რაღაცეებს და იმას ვჭამ. შუქი გაფუჭდა 2 წელზე მეტია
და ვერ გავაკეთე, არ ვიცი ვის მივმართო, ვის ვუთხრა რომ გამიკეთონ.
ზამთარში გირჩით ვთბები, ტყეში ვაგროვებ. ნაკვეთი მაქვს 10 მეასედი,
მაგრამ ვეღარ ვამუშავებ, უკვე 86-ე წელიწადში ვარ გადასული და აღარ
შემიძლია ფიზიკური მუშაობა." - ამბობს 86 წლის დავით წიკლაური.
სახლს აქვს მიწის იატაკი, ჩამონგრეული კედლები, შესაკეთებელი
სახურავი, ერთი შეშის ღუმელი, ერთი რკინის საწოლი და გამოუსადეგარი
პოლიეთილენის ბოთლები.
ეს არის მისი ერთადერთი საცხოვრებელი ოთახი, რომელსაც კარი და ორი
პატარა სარკმელი აქვს. სარკმელი სინათლის სხივსაც ვერ ატარებს.
ღუმელს გირჩებით ანთებს, რომელსაც ზაფხულობით აგროვებს ტყეში და
ტომრებით იმარაგებს ზამთრისთვის. სურვილი აქვს სახლი შეაკეთოს, თუმცა
ამისთვის არც ფინანსური მდგომარეობა უწყობს ხელს და არც ჯანმრთელობა.
ბევრს არაფერს ითხოვს, მხოლოდ ის უნდა სახურავი შეუკეთონ, დენი
ჩაურთონ და სახლის კედლები გაუმაგრონ. მის მდგომარეობას ყველაფერთან
ერთად ავადმყოფობა ართულებს, რასაც შესაბამისი მკურნალობა და
მედიკამენტები სჭირდება.
86-წლის დავით წიკლაური გორის მუნიციპალიტეტის სოფელ ბერშუეთში
ცხოვრობს, საოკუპაციო ხაზთან მდებარე სოფელში.
პანდემიის დროს არავინ დახმარებია, ნათესავმა წაიყვანა თავისთან
სახლში, ისინი აქცევდნენ ყურადღებას, თუმცა მალევე გამოუშვეს
სახლიდან:
,,მათ მხოლოდ მონად ვჭირდებოდი. ერთხელ როცა სახლში ვბრუნდებოდი,
წნევამ დამარტყა და ძირს დამაგდო. ამოვიდა ჩემი ბიძაშვილის შვილი და
მითხრა, რა დაგემართაო, თან მკითხა ფული გაქვსო? მივეცი რაც მქონდა, 2
200 ლარი ჩაიდო ჯიბეში და თავის სახლში წამიყვანა. ჩემს სახლში რაც
ნახა ცოტა ნორმალური, ყველაფერი აიღო და თან წამოიღო. ვეხმარებოდი
როგორც შემეძლო, მაგრამ მათ მხოლოდ მონად ვჭირდებოდი და ჩემი ფული
უნდადათ. მალევე გამომიშვეს და დავრჩი ისევ მარტო. ვარ ახლა აქ
გამომწყვდეული ჩემთვის. წნევის და გულის წამლებს ვსვამ ყოველ დღე. არც
ადგილობრივი ხელისუფლება მაქცევს ყურადღებას. ერთადერთი რაც მინდა,
არის ის, რომ სახურავიდან სახლში წყალი აღარ ჩამოვიდეს, დენი
გამიკეთონ და კედლები გაამაგრონ, რომ შევძლო აქ ცხოვრება." - გვიყვება
დავით წიკლაური.
სოფელში მისი მდგომარეობა ყველამ იცის, როგორც შეუძლია მეზობლები
ეხმარებიან. სოფლის გამგებელი დავით ცერცვაძე ამბობს, რომ დავით
წიკლაურს სინათლე გადაუხდელობის გამო აქვს გათიშული და დენის ფულს ის
ვერავის გადაუხდის.
""რაც შეეხება გაზზს, როდესაც სოფელში აკეთებდნენ გაზს, მაშინ თვითონ
დავით წიკლაურმა არ ისურვა შეეყვანათ მის სახლშიც,""-ამბობს დავით
ცერცვაძე.
სტატიის გამოყენების პირობები