ძამას ხეობაში, სოფელ ზღუდერში 16 წლის თვითნასწავლი მხატვარი თამარ ყიფიანი ცხოვრობს. ის ხატვის საოცარი ნიჭით არის დაჯილდოებული. ქმნის პორტრეტებს რეალიზმის სტილში და, როგორც თავად ამბობს, ადამიანებს ნახატებში აცოცხლებს. ხატვა ადრეულ ასაკში დაიწყო. არც კი ასხსოვს. როდის გაჩნდა მისი პირველი ნამუშევარი.

„სახლის კედლებზე სულ ჩემი ნახატები იყო. გამოდის, რომ პატარა ასაკიდან ვხატავ, არც მახსოვს ,როდის დავიწყე. ბავშვობაში ერთ-ერთ კონკურსში მივიღე მონაწილეობა, სადაც ვნახე სხვა კონკურსატის ნახატი რეალიზმის სტილში სწორედ მაშინ დავისახე მიზნად, რომ მეც შევძლებდი ასეთი ნახატების ხატვას, მაგრამ შემდეგ მხოლოდ რეალიზმი აღარ იყო ჩემი ინტერესის საგანი და დავიწყე ემოციების ხატვა. რასაც ვგრძნობდი იმას გადმოვცემდი რითაც დიდ სიამოვნებას ვგრძნობდი. თითქოს ვიცლებოდი შინაგანად.“

თამარი ახლა ეროვნული გამოცდებისათვის ემზადება. სურს, ფსიქოლოგი გახდეს. ხატვისთვის დრო იშვიათად რჩება, თუმცა როდესაც მუზა მოეძალება, შეუძლია 8 საათი განუწყვეტლივ ხატოს.

„მინდა ადამიანის ფსიქოლოგია შევისწავლო, ყოველთვის გამოვიცნო, რას ფიქრობს, რა გრძნობა აქვს. ახლა ძალაინ დაკავებული ვარ, მასწავლებლების გამო.  ვემზადები და ამიტომ ვეღარ ვახერხებ ხშირად ხატვას, მაგრამ ყოფილა შემთხვევა, რომ ღამის ორ საათზეც ავმდგარვარ და დამიხატავს. 8 საათიც მიხატია განუწყვეტლივ, რაც არ მღლის. ვერც ცგრძნო.ბ ისე გადის დრო. გამოფენა მქონდა ორჯერ. ერთი იყო თბილისის სამეცნიერო ბიბლიოთეკაში, სადაც პირველი ადგილი ავიღე. ვცდილობ ნახატები არ გავყიდო. ისიც მიჭირს, რომ ვინმეს ვაჩუქო, თუნდაც ძალიან ახლობელს.“ - ამბობს თამარი.



მისთვის მნიშვნელოვანია პორტრეტის რეალურობა, ამიტომ თვალებით ხატვით იწყებს, რათა საკუთარი სამყარო გადმოსცეს, ყველაზე ბოლოს კი ფერებს ხატავს, რითაც ნამუშევარს, უფრო მეტად, რეალურს ხდის..

„ნახატში ბოლო წერტილი არის თეთრი შტრიხები, როდესაც პორტრეტს ემოციას ვაძლევ. თუ ეს შტრიხები კარგად დავსვი, აუცილებლად იმ გრძნობას ვაწვდი მნახველს, რაც მინდა, რომ გადმოვცე. ჩემთვის მნიშვნელოვანია, გადმოვცე, რასაც ვგრძნობ, რაც შემდგომ აისახება ნახატზე და აუცილებლად იგრძნობს მაყურებელი იმას, რაც მე ვიგრძენი. ვამბობ ხოლმე, რომ თუ კარგად გამოვიდა ნახატი, მე ის გავაცოცხლე. აქ რა პორტრეტებიც არის,  თითქმის ყველას ასეთი სახელწოდება აქვს, რომ ისინი გაცოცხლდენ და მათ შორის არის ლიკა ქავჟარაძის პორტრეტი. მინდოდა, ამ ნახატის ფერადი ვარიანტი შემექმნა. ძალიან მიყვარს ეს მსახიობი, ვფიქრობ, ამ პორტრეტით გავაცოცხლე ლიკა.“

ცდილობს ადამიანებთან ხშირი ურთიერთობა ჰქონდეს, რადგან თითოეული მათგანი მისი ინსპირაციის წყარო ხდება, თუმცა ავტოპორტრეტის ხატვა განსაკუთრებულ სიამოვნებას ანიჭებს.

„ვიმახსოვრებ მათ ემოციებს, ნაკვთებს და თუ მომეწონა გადმომაქვს ფურცელზე. ზოგს ისეთი შთამაგონებელი მანერა აქვს, რომ ხშირად ვიმეორებ სხვადასხვა ნახატში. ხშირად ჩემს თვალებს და ხასიათს ვხატავ. ადამიანი უნდა გყავდეს კარგად შესწავლილი და ზუსტად ის ემოცია დაიჭირო, რაც არის ნახატში. ამიტომ ჩემს თავს როცა ვხატავ, სრული სიზუსტით გადმოვცემ ჩემს შინაგან ემოციებს და ნახატიც გამოდის.“ - გვიყვება თამარი.



მომავალი გამოცდების გამო ხშირად ქარელში უწევს ყოფნა, თუმცა მისთვის სოფელი ზღუდერი ის ადგილია, სადაც თავს ყველაზე კარგად გრძნობს და გული წყდება, რომ სხვა სოფლების მსგავსად მისი მშობლიური კუთხე ახალგაზრდებისაგან ნელნელა იცლება.

„რთულია ბავშებისთვის აქ ცხოვრება, რადგან არ ჰყავთ თანატოლები, თუმცა ახლა პოპულარულიც გახდა ეს ადგილი,  რადგან ბევრი ტურია ძამას ხეობაში და მეც მიხარია, რომ ვხედავ სოფლის წარმატებას. ზაფხულობით დამსვენებლებიც ჩამოდიან. საღამოობით ვიკრიბებით და ვთამაშობთ. აი ისეთ თამაშებს, 90 იანებში, ჩვენი მშობლები რომ თამაშობდნენ. ძალიან სახალისოა“

მიუხედავად იმისა, რომ თამარს პროფესია უკვე არჩეული აქვს, ამბობს, რომ მომავალს მაინც არ გეგმავს. 

„მომავალში მინდა ისეთი ადამიანი ვიყო, ვინც სხვებისთვის სიყვარულს მოიტანს და როცა გავახსენდები, გაეღიმებათ, ან რამე მსგავსი. არ მინდა, რომ ვინმეს ცუდად დავამახსოვრდე. ჩემთვის მთავარია, კარგი ფსიქოლოგი ვიყო და ბევრს დავეხმარო.
ზოგადად ყველას ის სურვილი აქვს, რომ წარმატებული კარიერა ჰქონდეს. მსგავსი ოცნება არასოდეს მქონია. ყოველ დღეს ველოდები და იმ დღით ვცხოვრობ. არ განვსაზღვრავ იმ დღით, რა იქნება, როგორი ვიქნები. მხოლოდ ამ მომენტით ვცხოვრობ, არ ვგეგმავ.“

სევდიანი ნახატების გამო ხშირად აკრიტიკებენ, რაც არ მოსწონს და უნდა მის შემოქმედებას ისეთი ადამიანები აზიაროს ვისგანაც მხოლოდ დადებით შეფასებას მოისმენს.

„ ხშირად ცუდ კომენტარებს მიწერენ ხოლმე ასე მეუბნებიან რომ სევდიანი ნახატები დღეს უფუჭებენ. მაგრამ არიან ისეთებიც ვინც მეფერებიან და წარმატებებს მისურვებენ.  სევდას უფრო სხვანაირად ღრმად აღვიქვამ. ჩემთვის მნიშვნელოვანია სევდა, შემოქმედებითად განმაწყობს. ამ ემოციით ვიკვებები. „