ქართული იცის, თუმცა განსაკუთრებული აქცენტის გამო, თავს უხერხულად გრძნობს. ფიქრობს, რომ ეს აქცენტი იმდენად შესამჩნევია, რომ ბევრი ადამიანის ყურადღებას მიიქცევს.

ბაზარში ყოფნისას ცდილობს იმ ადამიანთან დადგეს ხოლმე, რომელმაც ოსურიც და ქართულიც კარგად იცის, რათა კლიენტს გამართული ქართული აქცენტით დაელაპარაკოს.

ჩვენ შევეცადეთ, მისთვის ეს დამოკიდებულება შეგვეცვლევინებინა. ქალბატონი მერი თავის გულისტკივილს მოგიყვებათ სწორედ მშობლიურ - ოსურ ენაზე. დარდი კი, ძალიან ბევრი აქვს. ყოველ დღე გასცქერის იმ სოფელს, რომელიც ორ ნაბიჯზეა, მაგრამ ვერ მიდის. იმ სოფელში მისი და-ძმები ცხოვრობენ. საუბარია სოფელ აბრევზე, რომელიც 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგ, გამყოფი ხაზის მეორე მხარეს დარჩა.

ჩვენი ამბის მთავარი გმირი - მერი გაბიევა, კასპის მუნიციპალიტეტის სოფელ ზემო რენეში ცხოვრობს. რენედან კარგად ჩანს გამყოფი ხაზის მიმდებარე ოსური სოფლები, მათ შორის აბრევიც.

,,იქ ახლა: ჩემი ძმა, რძალი და მათი შვილები ცხოვრობენ. ჩემი დებიც იქით დარჩნენ... ავად ვარ და რომ მოვკვდე - ჩემი დედ-მამიშვილი, ერთიც ვერ ჩამოვა. მონატრებული სიძე მომიკვდა და მისი ცხედრის ნახვაც ვერ შევძელი..." - ამბობს მერი ჩვენთან საუბრისას და თვალები ცრემლით ევსება; ენატრება მშობლიური სოფელი, და-ძმები, მშობლიური კერა...

მერის თქმით - კონფლიქტამდე, ჭირი იყო თუ ლხინი, კოდისწყაროს გავლით, ფეხითაც მიდიოდნენ ხოლმე აბრევში. ,, ხუთ კილომეტრზე მეტი არც იქნება აქედან, სულ ნახევარი საათის სავალზეა. ახლა გზები ჩაკეტეს და ვეღარც ფეხით მივდივართ და ვეღარც მანქანით."

90-იანი წლების კონფლიქტის სიმწარე საკუთარ თავზე გამოსცადეს. იძულებულნი გახდნენ ვლადიკავკაზში, უცხო მხარეში ეშოვნათ თავშესაფარი. ,, ვიღაცის სახლში ვცხოვრობდით, ადგილი არ გვქონდა; ნათესავებიც არ ვიყავით, ასე უცხო სახლში ვცხოვრობდით და მერე უკვე რომ დაწყნარდა სიტუაცია, უკან დავბრუნდით."

ახლა სოფლის საქმიანობას ეწევა, მისდევენ მესაქონლეობას, მეცხვარეობას; მოჰყავთ: კომბოსტო, ხახვი, ნიორი - მაგრამ უჭირთ რეალიზაცია - ,,მოვიყვანთ მოსავალს, ვწვალობთ, მერე მიგვაქვს და ვყრით... ადრეც მინდვრებს ვამუშავებდით, მაგრამ გაყიდვა არ გვიჭირდა."

ჩვენი რესპონდენტი აბრევში ცხოვრების წლებს იხსენებს: ,, დიდ სუფრებს ვშლიდით, დღეობებს ვაკეთებდით, ქორწილებს... ოსურ ლუდს ვხდიდით, ხაჭაპურებს ვაცხობდით და რაც მთავარია ერთად ვიყავით. ახლა კი ალბათ, ეს ყველაფერი მალე დავიწყებას მიეცემა."

ჩვენც გაგვიმასპინძლდა მერი უგემრიელესი ოსური ჭახრაკინებით. ამ ქალბატონის მონაყოლმა ისტორიებმა და განცდებმა, თვალნათლივ დაგვანახა, თუ რას ნიშნავს - ხედავდე შენს სამშობლოს შორიდან და არ შეგეძლოს იქ მისვლა; იქ, სადაც დაიბადე და სადაც გაიზარდე. შენს მშობლიურ სახლში, სადაც შენი ბავშვობა კვლავ გელოდება...