ალვინა გაგლოშვილი, ქარელის რაიონის სოფელ ოქროსოფელში უკვე ორმოცდაათი წელია ცხოვრობს. გათხოვების დღიდან აქაა და ამ ხნის განმავლობაში სოფლის სახეცვლას თავისი თვალით ხედავს. ადრე, როგორც ამბობს, ბალახსაც ვერ ნახავდით – იმდენი საქონელი ჰყავდა ხალხს და იმდენი მოძრაობა იყო, რომ ერთი მტკაველი მიწაც კი დაუმუშავებელი არ რჩებოდა.

,,ოდნავ რომაც კი წვიმს, უკვე მანქანას უჭირს ამოსვლა. მაგალითად, ერთხელ ჩემი შვილი მოვიდა, ღამე დავწექით და წვიმა დაიწყო. წამოხტნენ და გაიქცნენ, რომ წვიმას გაესწროთ. თითქოს სიცოცხლეს გრძნობ, როცა გადიხარ შენს არემარეზე. სადმე რომ წასული ვარ და ფეხს რომ შევდგამ ისევ აქ, მსიამოვნებს და სიცოცხლის ენერგიას ვგრძნობ.'' - ამბობს ალვინა გაგლოშვილი

სოფელს „ოქროსოფელი“ გადმოცემით დაერქვა – ამბობენ, თითქოს კაცს ოქრო რქმევია და მისი სახელიდან მიიღო სოფელმა ეს სახელი.

,,ეს არის ქარელის რაიონის სოფელი ოქროსოფელი. გათხოვებიდან 50 წელია აქ ვარ. ორმოცდაათი წლის წინ ბალახსაც ვერ ნახავდით, იმდენი საქონელი ჰყავდა ხალხს და იმდენი მოძრაობა იყო, რომ ერთი მტკაველი მიწაც კი დაუმუშავებელი არ რჩებოდა. თქმულებით, თითქოს კაცს ოქრო რქმევია და სოფელსაც "ოქროსოფელი" დაურქმევიათ. გადმოცემით ასე ვიცით.''

ალვინა იხსენებს, რომ ოდნავ წვიმის დაწყებაც კი პრობლემას ქმნის – მანქანას უჭირს ამოსვლა. ერთხელ მისი შვილი სტუმრად იყო, ღამით წვიმა დაიწყო, წამოხტნენ და სასწრაფოდ წავიდნენ, რომ გზას არ გაჭირვებოდნენ. მისთვის, როცა წასული სოფელში ბრუნდება და ფეხს აქაურ მიწაზე დგამს, ეს ყოველთვის სიცოცხლის ენერგიას ანიჭებს.

„მინდა, რომ აქ ხალხი იყოს,“ – ამბობს იგი. – „თუ რამ გაგიჭირდა, ვიღაც უნდა იყოს, რომ დაგეხმაროს. თუ იწვიმა და ტრანსპორტი ვერ მოვიდა, სასწრაფოც ვერ მოაღწევს. ახლა მე და ჩემი მეუღლე ასაკში ვართ და ამ შიშით ვცხოვრობთ.“

,,მაგალითად, არის ისეთი მომენტი, როცა იწვიმა, გზა გაიჭირვა და ტრანსპორტი ვერ მოვიდა — სასწრაფოც კი. ახლა უკვე ასაკში ვართ მე და ჩემი მეუღლე და შიში გვაქვს, რომ ვაითუ ვერ მოვიდეს სასწრაფო და ვერ მოგვეშველოს ვინმე. ეს განცდა ყოველთვის არის.''

სოფელი მას და მის მეუღლეს არასდროს მიუტოვებიათ. ადრე აქ ოთხმოცი კომლი ცხოვრობდა, იყო რვაწლიანი სკოლა. ცხოვრობდნენ ბოღიშვილები, ჩიბირაშვილები, კულუმბეგაშვილები. დღეს კი მუდმივად მხოლოდ სამი ოჯახია, კიდევ ოთხი ზამთარში მიდის და გაზაფხულზე ბრუნდება.

„არცერთი წუთით არ მიგვიტოვებია სოფელი მე და ჩემმა მეუღლემ. ადრე აქ 80 კომლი ცხოვრობდა. იყო რვაწლიანი სკოლა. ცხოვრობდნენ ბოღიშვილები, ჩიბირაშვილები, კულუმბეგაშვილები. ძირითადად ახლა სამი ოჯახია მუდმივად, ოთხი ოჯახი კი ზამთარში მიდის და გაზაფხულზე ბრუნდება. ოდესღაც ეს სოფელი ძალიან შემოსავლიანი იყო — დასავლეთ საქართველოდანაც კი მოდიოდნენ სამუშაოდ, რომ ემუშავათ და გასამრჯელო მიეღოთ. მაგრამ ახალგაზრდებს მაინც არ მოსწონთ და არ უნდათ აქ ცხოვრება. არ არის იმდენი შემოსავალი, თანაც უწყლობაა — ბაღის მოსარწყავად წყალი არ არის, თორემ ეზოში ყველამ გამოყვანილი აქვს ონკანი. აღარ არის იმდენი ხალხი და არც მოვლა, მოსავლელად აღარავინ მოდის. თავისთავად ცხადია, გზაზე იმდენს დახარჯავენ, რომ მოსავალსაც ვეღარ მიიღებენ.“ – ამბობს ალვინა.