რედაქტორის რჩევით
ახალი ამბები
8 აგვისტოდან 12 წელი გასულა - ნანა კახნიაშვილი
ნათქვამია, "ომი ყველაფერს ჩამოწერსო"... რეალობა მძიმეა და
მტკივნეული. დაკარგული ტერიტორიები, დაკარგული ცხოვრება, დამწვარი
სახლ-კარი, სრულიად სახეშეცვლილი ყოფა და ადამიანისთვის უმთავრესი -
წართმეული სიცოცხლე. ამ მტკივნეული შედეგების დავიწყებას მრავალი წელი
სჭირდება.
დიდებული გალაკტიონი წერდა:
"ჰე, მამულო, გრძნობა შენი მოვლისა, მარად ყველა ჩვენთაგანის ვალია,
სანამ გმირმა შენთვის სული დალია, თქვა, სამშობლო - უპირველეს ყოვლისა..."
ქართველებს სამშობლოს სიყვარულს, კაცთმოყვარეობასა და სტუმართმოყვარეობას ვერავინ გვასწავლის. ისიც კარგად ვიცით, რომ სამშობლოს არავის წავართმევთ, მაგრამ თავსდამტყდარი 8 აგვისტო ძალმომრეობის, უმეგობრობის, უმეზობლობის ნათელი მაგალითი იყო.
წლები გადის, დევნილის სტატუსი კი, სხვების მსგავსად , ლიახვის ხეობიდან იძულებით გადაადგილებულებსაც თითქოს მარადიულად შეგვრჩა...
საუბრისას, ჩვენს ნაცნობსა და ახლობელს ხან აღარც კი მოვიხსენიებთ თამარაშნელებად, აჩაბეთელებად, ქურთელებად, ერედველებად, ბელოთელებად და ა.შ. აღარც სიხარულით და აღარც მწუხარებით ვუზიარებთ აზრებს ერთმანეთს:
"ამ შაბათს გოგიძიაანთში ქორწილიაო", "კეხვში კეხურა ვაშლებს დახუნძლული ასხიაო", "მიუხედავად არეულობისა, ქურთაში ისევ ბევრი ოსური ოჯახები ცხოვრობენო", "ხეითში, ხიდაშელები დიდ ძეობასა მართავენო", "მინდიენთსა და სვერში წუხელ სეტყვა ყოფილაო", "იმდღეს ვანათში მგელი კიდევ უნახავთო" და ა.შ.
თანდათან მოგონებებმა შეიპყრო ჩვენი ფიქრი და გონება. რეალობა წარსულში დაგვრჩა, ფიქრები ოცნებებში გაიხლართა, რადგან ჩვენ გვქონდა სახლ-კარი, ბაღ-ვენახი, ბედნიერი წლები, ქორწილები, ნათლობები, დღეობები... ახლა კი, მხოლოდ ფიქრი და სიზმარი შემოგვრჩა, სიზმარი, რომელიც აღარ გვიცხადდება... და, მე, მაგალითად, თავს ხშირად მახსენებს სადღაც წაკითხული თუ გაგონილი ლექსის ტაეპი:
"ცუდი სიზმარი ამყვა და აღარ მასვენებს ორი დღე..."
დევნილებს უთქმელი დარდი გვაქვს, სათქმელი კი - უსასრულო.
რა სამწუხაროა, რომ ეს უაზრო ლოდინიც, ფიქრიცა და გატაცებაც უსასრულოდ გრძელდება...
სადაც საცხოვრებელი გარემო მიგვიჩინეს, მზე ძველებურად ანათებს, მაგრამ - არა ჩვენებურად.
2008 წლის აგვისტოს ცხელი აგვისტოს სახელი დაერქვა. ომის რეალობამ, მისმა ქარცეცხლმა, სასტიკმა სევდამ და მწარე ფიქრმა ათასობით ადამიანის ცხოვრება თავდაყირა დააყენა, თუმცა ფიზიკური, მორალური და მატერიალური დიდი დანაკლისის ფასად ქართველ ხალხს უკვდავებაც მოუტანა.
დიდება ომში ნაომარ ბიჭებს, მარადიული ხსოვნა - დაღუპულებს!
ნანა კახნიაშვილი, დიდი ლიახვის ხეობიდან
დიდებული გალაკტიონი წერდა:
"ჰე, მამულო, გრძნობა შენი მოვლისა, მარად ყველა ჩვენთაგანის ვალია,
სანამ გმირმა შენთვის სული დალია, თქვა, სამშობლო - უპირველეს ყოვლისა..."
ქართველებს სამშობლოს სიყვარულს, კაცთმოყვარეობასა და სტუმართმოყვარეობას ვერავინ გვასწავლის. ისიც კარგად ვიცით, რომ სამშობლოს არავის წავართმევთ, მაგრამ თავსდამტყდარი 8 აგვისტო ძალმომრეობის, უმეგობრობის, უმეზობლობის ნათელი მაგალითი იყო.
წლები გადის, დევნილის სტატუსი კი, სხვების მსგავსად , ლიახვის ხეობიდან იძულებით გადაადგილებულებსაც თითქოს მარადიულად შეგვრჩა...
საუბრისას, ჩვენს ნაცნობსა და ახლობელს ხან აღარც კი მოვიხსენიებთ თამარაშნელებად, აჩაბეთელებად, ქურთელებად, ერედველებად, ბელოთელებად და ა.შ. აღარც სიხარულით და აღარც მწუხარებით ვუზიარებთ აზრებს ერთმანეთს:
"ამ შაბათს გოგიძიაანთში ქორწილიაო", "კეხვში კეხურა ვაშლებს დახუნძლული ასხიაო", "მიუხედავად არეულობისა, ქურთაში ისევ ბევრი ოსური ოჯახები ცხოვრობენო", "ხეითში, ხიდაშელები დიდ ძეობასა მართავენო", "მინდიენთსა და სვერში წუხელ სეტყვა ყოფილაო", "იმდღეს ვანათში მგელი კიდევ უნახავთო" და ა.შ.
თანდათან მოგონებებმა შეიპყრო ჩვენი ფიქრი და გონება. რეალობა წარსულში დაგვრჩა, ფიქრები ოცნებებში გაიხლართა, რადგან ჩვენ გვქონდა სახლ-კარი, ბაღ-ვენახი, ბედნიერი წლები, ქორწილები, ნათლობები, დღეობები... ახლა კი, მხოლოდ ფიქრი და სიზმარი შემოგვრჩა, სიზმარი, რომელიც აღარ გვიცხადდება... და, მე, მაგალითად, თავს ხშირად მახსენებს სადღაც წაკითხული თუ გაგონილი ლექსის ტაეპი:
"ცუდი სიზმარი ამყვა და აღარ მასვენებს ორი დღე..."
დევნილებს უთქმელი დარდი გვაქვს, სათქმელი კი - უსასრულო.
რა სამწუხაროა, რომ ეს უაზრო ლოდინიც, ფიქრიცა და გატაცებაც უსასრულოდ გრძელდება...
სადაც საცხოვრებელი გარემო მიგვიჩინეს, მზე ძველებურად ანათებს, მაგრამ - არა ჩვენებურად.
2008 წლის აგვისტოს ცხელი აგვისტოს სახელი დაერქვა. ომის რეალობამ, მისმა ქარცეცხლმა, სასტიკმა სევდამ და მწარე ფიქრმა ათასობით ადამიანის ცხოვრება თავდაყირა დააყენა, თუმცა ფიზიკური, მორალური და მატერიალური დიდი დანაკლისის ფასად ქართველ ხალხს უკვდავებაც მოუტანა.
დიდება ომში ნაომარ ბიჭებს, მარადიული ხსოვნა - დაღუპულებს!
ნანა კახნიაშვილი, დიდი ლიახვის ხეობიდან
ამავე კატეგორიაში
ქარელში, გერმანული ენის სასწავლებელი დააარსეს ნანა, ანა და გიორგი
კობახიძეებმა,
საქართველოს პარლამენტმა პირველი მოსმენით მიიღო ე.წ. აგენტების კანონი,
დღეს პარლამენტმა კანონი პირველი მოსმენით მიიღო.
,,რატომ არ ამოიღეთ ხმა, იმ დროს, როცა თქვენ, მასწავლებელს ხმა უნდა
ამოგეღოთო,''
ევროკავშირი მოუწოდებს საქართველოს, თავი შეიკავოს ისეთი
კანონმდებლობის მიღებისგან, რომელმაც შესაძლოა საქართველოს
ვიდეორეპორტაჟი
,,აქ ჩემი ცხოვრება როგორია? ახალ წელს ავადმყოფი კაცი მარტო ვხვდები.
დილით
,,2003 წელი, 6 ივნისი, ოქიანში თოვლი მოვიდა", კიდევ ,,2001 წელი, 4
ივნისი, ტამის მთაზე თოვლი მოვიდა"..
გადაბრუნებული ტრაქტორი მეორე ტრაქტორით გაასწორეს, მძღოლი ფანჯრიდან
თოვლში გადმოვარდა.
გასული თვის პოპულარული სიახლეები
მოცემული ვებ გვერდი „ჯუმლას" ძრავზე შექმნილი უნივერსალური კონტენტის მენეჯმენტის სისტემის (CMS) ნაწილია. ის USAID-ის მიერ დაფინანსებული პროგრამის "მედია გამჭვირვალე და ანგარიშვალდებული მმართველობისთვის" (M-TAG) მეშვეობით შეიქმნა, რომელსაც „კვლევისა და გაცვლების საერთაშორისო საბჭო" (IREX) ახორციელებს. ამ ვებ საიტზე გამოქვეყნებული კონტენტი მთლიანად ავტორების პასუხისმგებლობაა და ის არ გამოხატავს USAID-ისა და IREX-ის პოზიციას.
This web page is part of Joomla based universal CMS system, which was developed through the USAID funded Media for Transparent and Accountable Governance (MTAG) program, implemented by IREX. The content provided through this web-site is the sole responsibility of the authors and does not reflect the position of USAID or IREX.
ავტორის/ავტორების მიერ საინფორმაციო მასალაში გამოთქმული მოსაზრება შესაძლოა არ გამოხატავდეს "საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდის" პოზიციას. შესაბამისად, ფონდი არ არის პასუხისმგებელი მასალის შინაარსზე.
სტატიის გამოყენების პირობები