Статьятæ
"Æскъола куы фæдæн, раст йеуæд уыдис демократийы
,,Цы куы зæгъай, чи йæхи барæй ацыд, чи…
Земфирæ, Зинæ æмæ Изо уыцы рæстæджы райгуырдысты, кæд Бордзомæй
Гудзаргоммæ
Сæрды ам уæ бон нæ æсуыдзæн равзарат чи бынæттон
Турманты Валийайы хæдзар Суканатубаны хъæуы къуымтæй сæ рæсугъддæр
ახალი ამბები
ვენერა მაღალდაძე 37 წელია სკოლაში ასწავლის. აქედან 11
წელი გორის მეორე საჯარო სკოლაში მუშაობის სტაჟია. მან მშობლიური
სოფელი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დატოვა და მუშაობა გორში
გააგრძელა.
კოტეჯში 86-წლის მამიდას, ასევე, ყოფილ პედაგოგს ნინო მაღალდაძეს უვლის. მშობლიური სოფლის და სკოლის მოგონებები ყოველდღიურად აწუხებთ. კეხვის ციხეს, სკოლას, კაშხალს - გადარჩენილ ფოტოებზე ხედავენ, რომელიც ჩარჩოშია ჩასმული.
მათთვის ყველაზე მწარე მოგონება მაინც მშობლიური სახლის დატოვება რჩება:
,,როცა უკვე სახლის დატოვება გადავწყვიტეთ, წიწილები მყავდა ყუთში. ჩემ მეუღლეს ვუთხარი, ნიკო, რა ვუყოთ ამ წიწილებს-მეთქი. გადმოსვი და ყუთი გადააბრუნეო. მერე საქონელი შევრეკე ბოსელში და დავაბი. მივიდა ჩემი მეუღლე, აუშვა, გადაჰკრა სახრე და გაუშვა. ოთხი სული საქონელი გვყავდა. ვეუბნებოდი, ორ დღეში დავბრუნდებით და მერე სადღა ვეძებოთ-მეთქი. ვეტექიმი იყო ჩემი მეუღლე, თამარაშენის მებოცვრების ფერმაში მუშაობდა" - იხსენებს ვენერა მაღალდაძე.
ნინო მაღალდაძე კი, რომელიც დღეს 86-წლისაა, ომის დაწყების დღეებში, სოფლის დატოვებას არ აპირებდა:
,,იმ დღით ეზოს ვგვიდი. გამოიარა ჩემმა მეზობელმა, რას აკეთებო, ბომბები ცვივა და ეზოს დარდი გაქვსო? დავაგდე ცოცხი და გამოვიქეცით. მეგონა, საღამოს დავბრუნდებოდით სახლში, მაგრამ ვინ დაგვაბრუნა?" - ამბობს ნინო მაღალდაძე. მას შემდეგ თავის დარდები მოხუც ქალბატონს ქაღალდზე გადააქვს. მას შემდეგ 4000-ზე მეტი საღამო გავიდა. წაიკითხეთ ამავე თემაზე ჩანაწერი ნინო მაღალდაძის დღიურიდან
,,გვეგონა, საღამოს უკან დავბრუნდებოდით" - დევნილი პედაგოგები დიდი ლიახვის ხეობიდან
ვენერა მაღალდაძე 37 წელია სკოლაში ასწავლის. აქედან 11
წელი გორის მეორე საჯარო სკოლაში მუშაობის სტაჟია. მან მშობლიური
სოფელი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დატოვა და მუშაობა გორში
გააგრძელა.კოტეჯში 86-წლის მამიდას, ასევე, ყოფილ პედაგოგს ნინო მაღალდაძეს უვლის. მშობლიური სოფლის და სკოლის მოგონებები ყოველდღიურად აწუხებთ. კეხვის ციხეს, სკოლას, კაშხალს - გადარჩენილ ფოტოებზე ხედავენ, რომელიც ჩარჩოშია ჩასმული.
მათთვის ყველაზე მწარე მოგონება მაინც მშობლიური სახლის დატოვება რჩება:
,,როცა უკვე სახლის დატოვება გადავწყვიტეთ, წიწილები მყავდა ყუთში. ჩემ მეუღლეს ვუთხარი, ნიკო, რა ვუყოთ ამ წიწილებს-მეთქი. გადმოსვი და ყუთი გადააბრუნეო. მერე საქონელი შევრეკე ბოსელში და დავაბი. მივიდა ჩემი მეუღლე, აუშვა, გადაჰკრა სახრე და გაუშვა. ოთხი სული საქონელი გვყავდა. ვეუბნებოდი, ორ დღეში დავბრუნდებით და მერე სადღა ვეძებოთ-მეთქი. ვეტექიმი იყო ჩემი მეუღლე, თამარაშენის მებოცვრების ფერმაში მუშაობდა" - იხსენებს ვენერა მაღალდაძე.
ნინო მაღალდაძე კი, რომელიც დღეს 86-წლისაა, ომის დაწყების დღეებში, სოფლის დატოვებას არ აპირებდა:
,,იმ დღით ეზოს ვგვიდი. გამოიარა ჩემმა მეზობელმა, რას აკეთებო, ბომბები ცვივა და ეზოს დარდი გაქვსო? დავაგდე ცოცხი და გამოვიქეცით. მეგონა, საღამოს დავბრუნდებოდით სახლში, მაგრამ ვინ დაგვაბრუნა?" - ამბობს ნინო მაღალდაძე. მას შემდეგ თავის დარდები მოხუც ქალბატონს ქაღალდზე გადააქვს. მას შემდეგ 4000-ზე მეტი საღამო გავიდა. წაიკითხეთ ამავე თემაზე ჩანაწერი ნინო მაღალდაძის დღიურიდან
Æндæр æмæ æндæр
Популярон ногдзинæдтæ
 |
Ацы фарсыл рапарахатгонд æрмæджытæ ирон æвзагмæ тæлмацгонд æрцыдысты Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты минис¬трады финансон æххуысæй. Уыдоны мидис æнæхъæнæй авторы бæрндзинад у æмæ ницæй тыххæй нæй гæнæн æркаст цæуой куыд Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты министрады æмæ, иумæйагæй, баиугонд паддзахады хицауады, позицийы равдыстдзинад. |
Materials published on this web-site are translated into Ossetian language with financial support of Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland. Their content is the sole responsibility of the author and can under no circumstances be regarded as reflecting the position of the Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland or more generally that of the United Kingdom Government. |
