კონფლიქტი და ადამიანი

გალინა ქელეხსაევა-პედაგოგი. დაიბადა ჯავაში. 2008 წლის ომამდე ცხოვრობდა სოფელ ქემერტში. ამჟამად ცხოვრობს გორის მუნიციპალიტეტის შავშვების დევნილთა დასახლებაში

აქ ახალი წელთაღრიცხვა 8 წლის წინ დაიწყო. ომმა წარსულის მოგონებები ნივთებში დატოვა.

-“ჩვეულებრივად გათენდა 8 აგვისტო ქემერტში. გამთენიისას შევუდექი საქმეს - რამდენი რამეა გასაკეთებელი სოფელში. შუადღე გადასული იყო, რომ მოულოდნელად თვითმფრინავები გამოჩნდა და საშინელი გრუხუნის ხმა გაისმა. ჩვენს სოფელზე ბომბები ცვიოდა. თავიდან ვერც მივხვდი, რომ ფეთქდებოდა. აბა მანამდე რა ვიცოდი, ბომბი რა იყო... მთელი სოფელი წამოიშალა და დავიძარით. ზოგი მანქანაში ჩახტა, ზოგიც ფეხით გარბოდა. სოფელში ძირითადად კაცები დარჩნენ. ჩემი ქმარიც დარჩა და დედაჩემიც-ვერ წამოვიყვანე, ლოგინად იყო ჩავარდნილი. ცხინვალისკენ გზა დაკეტილი იყო და ტყით გადმოვედით.

2008 წლის 11 სექტემბერი იყო, როდესაც „ წითელმა ჯვარმა“ ქემერტში შემიყვანა. ვეღარ ვიცანი სოფლები. სულ დამწვარი და განადგურებულია. არც სახლი დამხვდა, არც დედაჩემი... კვალსაც ვეღარსად მივაგენი. ფერფლში ერთი ჩანგალი, ერთი ჭიქა და სასწაულებრივად გადარჩენილი ჩემი დიპლომი ვიპოვე. ეს სამი ნივთი დამრჩა იმ ცხოვრებიდან. ახლა ყველაზე ძვირფასი ნივთები ჩემს კოტეჯში...ეს ნივთები და ქუჩის ტრაფარეტები - ერედვის, ბელოთის, ქურთის, ქემერტის...- სახელები გვახსენებს ლიახვის ხეობას. 8 წელია შავშვების დასახლებაში ვართ, აქ 14 სოფლიდან დევნილი 177 ოჯახი ცხოვრობს. ძნელია აქ ცხოვრება... თავიდან საერთოდ არ ვიცოდით, რა უნდა გვექნა. ახლა ჩვენი დასახლება ნელ-ნელა ემსგავსება სოფელს. სოფლის ხალხს შრომა უყვარს, გონს მოვეგე თუ არა მაშინვე დავიწყე მოძრაობა - არასამთავრობოებს მივმართე, ტრენინგები გავიარე, ბევრი რამ ვისწავლე, მათ შორის გრანტის წერა. ამის წყალობით დახმარება მივიღე. ახლა ქათმებიც მყავს, ძროხაც, მცირე მეურნეობაც და სამკერვალოც. რაც ვისწავლე ახლა სხვასაც ვასწავლი- ბრძოლას, აქტიურობას... სხვა გზა ახლა ჩვენ აღარ გვაქვს, მხოლოდ ეს არის გამოსავალი: როგორმე უნდა გავძლოთ და მერე დავბრუნდეთ. ამ ფიქრით, ამ იმედით ცხოვრობს შავშვებში ყველა. ჩემს არასამთავრობო ორგანიზაციასაც ასე დავარქვი-„მომავლის იმედით“... დაძინებისას ჩემს თავს ტიტას ვადარებ: მეც ტიტასავით ღამით „დახურული“ ვარ, ხოლო დღისით, თანასოფლელებთან შეხვედრისას, გული გახსნილი მაქვს”.

პროექტი მომზადდა „გაეროს ქალთა ორგანიზაციის“ მიერ, ქართველი, ოსი და აფხაზი ფოტოგრაფების და ჟურნალისტების მონაწილეობით.
ფოტოების ავტორი თაკო რობაქიძე.
ტექსტი-გოგა აფციაური.