Статьятæ
"Æскъола куы фæдæн, раст йеуæд уыдис демократийы
,,Цы куы зæгъай, чи йæхи барæй ацыд, чи…
Земфирæ, Зинæ æмæ Изо уыцы рæстæджы райгуырдысты, кæд Бордзомæй
Гудзаргоммæ
Сæрды ам уæ бон нæ æсуыдзæн равзарат чи бынæттон
Турманты Валийайы хæдзар Суканатубаны хъæуы къуымтæй сæ рæсугъддæр
ახალი ამბები
ლიახვის ხეობელები პანდემიის პირობებში
მათი სახლი უშველებელ
დასახლებაში გამორჩეულია. გამორჩეულია იმიტომ, რომ არ ჰგავს
დანარჩენებს. ეზოსა და კარ-მიდამოს იგივე იერსახე აქვს შენარჩუნებული,
როგორც ეს 12 წლის წინ, აქ შემოსახლების დროს,
ჰქონდა.
წეროვნის დევნილთა დასახლებაში ყველამ რაღაც შემატა კოტეჯებს, ოთახები, სათავსოები, ბეტონის ღობეები, ზოგმაც საკუთარი სახსრებით ახალი კოტეჯიც ააშენა.
მაგრამ ნანა და ანანო კახნიაშვილების კოტეჯს ეს ცვლილება თითქმის არ ეტყობა. დედა-შვილი მარტო ცხოვრობს. ნანა ჟურნალში მუშაობს, რომლის სახელწოდებაა ,,ლიახვის ხეობა"". 2008 წლის აგვისტოს ომამდე, გაზეთის სახით გამოდიოდა.
ფაქტობრივად, ნანა ამ ჟურნალის ფუძემდებელია. პირველივე დღეებიდან მუშაობს რედაქციაში. ქურთის მუნიციპალიტეტმა დააარსა და დღემდე გამგეობა აფინანსებს.
,,ნანა ჟურნალი არ გამოვიდა?" - იკითხა ჩვენი თანდასწრებით ერთ-ერთმა მცხოვრებმა. ,,მაქვს სახლში რამდენიმე და მოგაწვდით" - უპასუხა ნანამ.
,,მიკროავტობუსში რომ ავდივარ, იქაც სულ მეუბნებიან. ჟურნალი არ გამოვიდა? ჟურნალი არ გამოვიდა?" - გვეუბნება ნანა.
ის, დიდი და პატარა ლიახვის ხეობიდან დევნილებისთვის, ყველასთვის ნაცნობია. სულ ჩქარობს. ცდილობს, რომ ყველაფერი მოასწროს.
პანდემიის პერიოდში სახლში ჩაიკეტა. 11-წლის ასაკის შვილთან ერთად, ცდილობს საზოგადოებასთან კონტაქტი მინიმალურად შეინარჩუნოს. მომარაგებული აქვს სადეზინფექციო ხსნარი. მუდმივად აკონტროლებს შემსვლელსა და გამსვლელს.
,,ძალიან დამზაფრა ამ პანდემიამ." - ამბობს ნანა, - ,,ვცდილობ, მივიღო ახალი ინფორმაცია ამ ვირუსის შესახებ. ვუყურებ ტელევიზორს, ვეცნობი ახალ ამბებს და მთელი დღეც ამაში გადის. ისე ღამდება, ჩემ საქმესაც ვერ ვასწრებ."
სახლში ჩაკეტილობას, დედაზე მეტად, 11 წლის შვილი განიცდის. იმდენად გახანძრლივდა სახლში ყოფნის დრო, რომ მოსწავლემ წერილიც კი დაწერა. ეს წერილი კი ჟურნალ ,,ლიახვის ხეობაში" გამოქვეყნდა.
,,გაზაფხულის პანდემიის გამო შეშინებული, მთელი ზაფხული ვნატრობდი, ნეტა, სკოლა სექტემბერში მაინც დაიწყოს - მეთქი. არდადეგები დიდხანს გაგრძელდა, რაც თავიდან გვიხაროდა ბავშვებსაც და ალბათ მასწავლებლებსაც. მერე კი სახლში ჩაკეტილობა მოგვბეზრდა და სწავლის გაგრძელებას ვნატრობდით. გაზაფხულზე რამდენჯერაც სკოლის წინ გავიარე, აღარც ზარის ხმა მომესმა. აღარც ბავშვების ჟივილ-ხივილი, აღარც მასწავლებლის ძახილი, აღარც ბურთის ტყორცნის ხმა, აღარც ჩანთაკიდებული ბავშვები დავინახე. თითქოს ტიროდა ჩვენი ძვირფასი სკოლა. ნეტავ რატომ მიმატოვეს იმ გოგო-ბიჭებმა, ჩვენთან რომ იზრდებოდნენო?"" - ასეთია მოკლე შინაარსი იმ წერილისა, რომელიც ანანომ დაწერა.
ნანა კვლავ პანდემიაზე ფიქრობს. ,,მთელ წეროვანს მოდებული აქვს ვირუსი" - ამბობს და ფანჯრისკენ იყურება.
ნანასთან საუბრის დროს, მთავარი თემა ყოველთვის ლიახვის ხეობაა.
,, ჩვენს ცხოვრებაში ისეთი მოულოდნელი რამ მოხდა, რომ შეუძლებელია, არ მისტიროდე იმ ხეობას, იმ სოფლებს, სადაც დაიბადე, გაიზარდე. ზღაპრული მხარეო, რომ იტყვიან, სწორედ ჩემი ხეობა იყო. ეს იყო საოცარი, ულამაზესი...." - ამბობს ნანა.
ანანომ უკვე ბევრი რამ იცის იმ მხარის შესახებ, სადაც მისი დედა ცხოვრობდა:
,,წეროვანში მაგალითად ქარი რომ ამოვარდება, მერე დაიწყებს და აღარ გაჩერდება. მეუბნება დედა ყოველთვის, რომ იქ არ იცოდა ქარი. ასევე, მეუბნება, რომ ლამაზი ბუნება იყო. აქეთ-იქით ყვავილები; ისე ბევრი ყვავილი იყო, რომ ამბობდა კიდეც ნანა ბავშვობაში, რომ რა უნდა ამ ყვავილებს აქ და ნეტავ მოისპოსო. იცოდა თოვლი, რომელიც წეროვანში ალბათ ამ 11 წლის მანძილზე სულ 4-ჯერ იყო. 4-ჯერ იყო თოვლი, მაგრამ არა ისეთი, როგორსაც ნანა მიყვება, რომ მათთან იყო. ასევე მიყვება, რომ არ გუნდაობენ ჩვენთან ბავშვები. არ კეთდება თოვლის პაპა. ამ თაობამ დაკარგა ისეთი სურვილი, რომ თოვლის მოვიდეს. თითქოსდა უფრო ჩაიკეტა ადამიანი. აღარაფერი უნდა. სულ დადარდიანებულია."" - ეს სიტყვები ანანომ უკვე ჩვენთან ინტერვიუში თქვა.
წეროვნის დევნილთა დასახლებაში ყველამ რაღაც შემატა კოტეჯებს, ოთახები, სათავსოები, ბეტონის ღობეები, ზოგმაც საკუთარი სახსრებით ახალი კოტეჯიც ააშენა.
მაგრამ ნანა და ანანო კახნიაშვილების კოტეჯს ეს ცვლილება თითქმის არ ეტყობა. დედა-შვილი მარტო ცხოვრობს. ნანა ჟურნალში მუშაობს, რომლის სახელწოდებაა ,,ლიახვის ხეობა"". 2008 წლის აგვისტოს ომამდე, გაზეთის სახით გამოდიოდა.
ფაქტობრივად, ნანა ამ ჟურნალის ფუძემდებელია. პირველივე დღეებიდან მუშაობს რედაქციაში. ქურთის მუნიციპალიტეტმა დააარსა და დღემდე გამგეობა აფინანსებს.
,,ნანა ჟურნალი არ გამოვიდა?" - იკითხა ჩვენი თანდასწრებით ერთ-ერთმა მცხოვრებმა. ,,მაქვს სახლში რამდენიმე და მოგაწვდით" - უპასუხა ნანამ.
,,მიკროავტობუსში რომ ავდივარ, იქაც სულ მეუბნებიან. ჟურნალი არ გამოვიდა? ჟურნალი არ გამოვიდა?" - გვეუბნება ნანა.
ის, დიდი და პატარა ლიახვის ხეობიდან დევნილებისთვის, ყველასთვის ნაცნობია. სულ ჩქარობს. ცდილობს, რომ ყველაფერი მოასწროს.
პანდემიის პერიოდში სახლში ჩაიკეტა. 11-წლის ასაკის შვილთან ერთად, ცდილობს საზოგადოებასთან კონტაქტი მინიმალურად შეინარჩუნოს. მომარაგებული აქვს სადეზინფექციო ხსნარი. მუდმივად აკონტროლებს შემსვლელსა და გამსვლელს.
,,ძალიან დამზაფრა ამ პანდემიამ." - ამბობს ნანა, - ,,ვცდილობ, მივიღო ახალი ინფორმაცია ამ ვირუსის შესახებ. ვუყურებ ტელევიზორს, ვეცნობი ახალ ამბებს და მთელი დღეც ამაში გადის. ისე ღამდება, ჩემ საქმესაც ვერ ვასწრებ."
სახლში ჩაკეტილობას, დედაზე მეტად, 11 წლის შვილი განიცდის. იმდენად გახანძრლივდა სახლში ყოფნის დრო, რომ მოსწავლემ წერილიც კი დაწერა. ეს წერილი კი ჟურნალ ,,ლიახვის ხეობაში" გამოქვეყნდა.
,,გაზაფხულის პანდემიის გამო შეშინებული, მთელი ზაფხული ვნატრობდი, ნეტა, სკოლა სექტემბერში მაინც დაიწყოს - მეთქი. არდადეგები დიდხანს გაგრძელდა, რაც თავიდან გვიხაროდა ბავშვებსაც და ალბათ მასწავლებლებსაც. მერე კი სახლში ჩაკეტილობა მოგვბეზრდა და სწავლის გაგრძელებას ვნატრობდით. გაზაფხულზე რამდენჯერაც სკოლის წინ გავიარე, აღარც ზარის ხმა მომესმა. აღარც ბავშვების ჟივილ-ხივილი, აღარც მასწავლებლის ძახილი, აღარც ბურთის ტყორცნის ხმა, აღარც ჩანთაკიდებული ბავშვები დავინახე. თითქოს ტიროდა ჩვენი ძვირფასი სკოლა. ნეტავ რატომ მიმატოვეს იმ გოგო-ბიჭებმა, ჩვენთან რომ იზრდებოდნენო?"" - ასეთია მოკლე შინაარსი იმ წერილისა, რომელიც ანანომ დაწერა.
ნანა კვლავ პანდემიაზე ფიქრობს. ,,მთელ წეროვანს მოდებული აქვს ვირუსი" - ამბობს და ფანჯრისკენ იყურება.
ნანასთან საუბრის დროს, მთავარი თემა ყოველთვის ლიახვის ხეობაა.
,, ჩვენს ცხოვრებაში ისეთი მოულოდნელი რამ მოხდა, რომ შეუძლებელია, არ მისტიროდე იმ ხეობას, იმ სოფლებს, სადაც დაიბადე, გაიზარდე. ზღაპრული მხარეო, რომ იტყვიან, სწორედ ჩემი ხეობა იყო. ეს იყო საოცარი, ულამაზესი...." - ამბობს ნანა.
ანანომ უკვე ბევრი რამ იცის იმ მხარის შესახებ, სადაც მისი დედა ცხოვრობდა:
,,წეროვანში მაგალითად ქარი რომ ამოვარდება, მერე დაიწყებს და აღარ გაჩერდება. მეუბნება დედა ყოველთვის, რომ იქ არ იცოდა ქარი. ასევე, მეუბნება, რომ ლამაზი ბუნება იყო. აქეთ-იქით ყვავილები; ისე ბევრი ყვავილი იყო, რომ ამბობდა კიდეც ნანა ბავშვობაში, რომ რა უნდა ამ ყვავილებს აქ და ნეტავ მოისპოსო. იცოდა თოვლი, რომელიც წეროვანში ალბათ ამ 11 წლის მანძილზე სულ 4-ჯერ იყო. 4-ჯერ იყო თოვლი, მაგრამ არა ისეთი, როგორსაც ნანა მიყვება, რომ მათთან იყო. ასევე მიყვება, რომ არ გუნდაობენ ჩვენთან ბავშვები. არ კეთდება თოვლის პაპა. ამ თაობამ დაკარგა ისეთი სურვილი, რომ თოვლის მოვიდეს. თითქოსდა უფრო ჩაიკეტა ადამიანი. აღარაფერი უნდა. სულ დადარდიანებულია."" - ეს სიტყვები ანანომ უკვე ჩვენთან ინტერვიუში თქვა.
Æндæр æмæ æндæр
Популярон ногдзинæдтæ
 |
Ацы фарсыл рапарахатгонд æрмæджытæ ирон æвзагмæ тæлмацгонд æрцыдысты Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты минис¬трады финансон æххуысæй. Уыдоны мидис æнæхъæнæй авторы бæрндзинад у æмæ ницæй тыххæй нæй гæнæн æркаст цæуой куыд Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты министрады æмæ, иумæйагæй, баиугонд паддзахады хицауады, позицийы равдыстдзинад. |
Materials published on this web-site are translated into Ossetian language with financial support of Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland. Their content is the sole responsibility of the author and can under no circumstances be regarded as reflecting the position of the Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland or more generally that of the United Kingdom Government. |
