Статьятæ
"Æскъола куы фæдæн, раст йеуæд уыдис демократийы
,,Цы куы зæгъай, чи йæхи барæй ацыд, чи…
Земфирæ, Зинæ æмæ Изо уыцы рæстæджы райгуырдысты, кæд Бордзомæй
Гудзаргоммæ
Сæрды ам уæ бон нæ æсуыдзæн равзарат чи бынæттон
Турманты Валийайы хæдзар Суканатубаны хъæуы къуымтæй сæ рæсугъддæр
სხვადასხვა
ერთ ჩვეულებრივ დღეს, ეროვნული სკრინინგ-ცენტრის მისაღები წერეთლის გამზირზე სავსე იყო პაციენტებით. 48 წლის ნინო ცალუღელაშვილიც ერთ-ერთ მორიგ გასინჯვაზე იყო მისული და მშვიდად ელოდა თავის რიგს. განსაკუთრებული ღელვის მიზეზი არც ჰქონდა: სარძევე ჯირკვლის სკრინინგი მისთვის ჩვეულებრივი რუტინა იყო, რომელსაც წელიწადში ორჯერ გადიოდა.
შფოთის საბაბი მაშინ გაჩნდა, როდესაც ექიმებმა ყველა პაციენტი გაისტუმრეს და ნინო დატოვეს. მამოლოგმა მეორედ, უფრო ყურადღებით შეამოწმა და გადასამოწმებლად სხვა მამოლოგს დაუძახა.
იმ დღეს ნინოსთვის გადაჭრით არაფერი უთქვამთ. პასუხისთვის 10 დღეში დაიბარეს და უთხრეს, რომ სარძევე ჯირკვლებში კარცინომა, ანუ ავთვისებიანი სიმსივნე აღმოაჩნდა.
– ექიმი გყავთ? – ჰკითხა მამოლოგმა.
– არა, – უპასუხა ნინომ.
მამოლოგმა ბლოკნოტში ქექვა დაიწყო. პოტენციური ექიმის სახელს და გვარს კარნახობდა, მაგრამ ნინოს მისი სიტყვები აღარ ესმოდა.
ქუჩაში რომ გავიდა, ფერებს ვეღარ არჩევდა: წერეთლის გამზირი მთლიანად ნაცრისფერი იყო.
ქმარს დაურეკა და დიაგნოზი უთხრა.
ფერების აღქმის უნარი მალე აღუდგა. სხვისი საუბრის მოსმენას და სრულყოფილად აღქმას კიდევ ორ კვირას ვერ ახერხებდა. გონება სულ გაფანტული ჰქონდა. დიაგნოზის შემდეგ, ოპერაციამდე, ანალიზების პასუხების გასაგებად მარტო არ დადიოდა, თან შვილები მიჰყავდა.
ოპერაციამდე ორი კვირით ადრე, ნინო სახლში მარტო დარჩა: ქმარი გავიდა, გოგონები ლექციებზე წავიდნენ. 87 წლის დედას მეორე სართულზე ეძინა. ნინო მას ავადმყოფობაზე ვერ ელაპარაკებოდა: დედას ალცჰაიმერის დიაგნოზი წლების წინ დაუსვეს და დიდი ხანია, აღარაფერი ახსოვდა.
ნინოს ისევ კიბოზე ფიქრები აეშალა. დაავადებამ ცხოვრება ერთი ხელის მოსმით შეუცვალა.
– ყველაფერმა, რაც აქამდე გამიკეთებია, აზრი დაკარგა. რა გავაკეთე, რატომ? ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი დამთავრდა.
ფიქრებში წასულმა გონება დაკარგა. არ ახსოვს, რამდენ ხანს იყო ასე. გონზე რომ მოვიდა, კვლავ მარტო იყო.
– ასე ყოველ წუთს რომ ვიფიქრო სიკვდილზე, სიცოცხლეს ხომ უფრო შევიმოკლებ-მეთქი. ჩემს თავს შემოვუძახე: დედაჩემი მისახედია, შვილებს ვჭირდები . სიკვდილის უფლება არ მქონდა. არ დაიჯერებ, მაგრამ ამის შემდეგ ჩემი თავის გადასარჩენი გეგმა დავსახე.
იხ. გაგრძელება
კიბოს მოთვნიერება
მასალა
გამოქვეყნებულია ჟურნალ ,,ინდიგოსთან"
თანამშრომლობით
ერთ ჩვეულებრივ დღეს, ეროვნული სკრინინგ-ცენტრის მისაღები წერეთლის გამზირზე სავსე იყო პაციენტებით. 48 წლის ნინო ცალუღელაშვილიც ერთ-ერთ მორიგ გასინჯვაზე იყო მისული და მშვიდად ელოდა თავის რიგს. განსაკუთრებული ღელვის მიზეზი არც ჰქონდა: სარძევე ჯირკვლის სკრინინგი მისთვის ჩვეულებრივი რუტინა იყო, რომელსაც წელიწადში ორჯერ გადიოდა.
შფოთის საბაბი მაშინ გაჩნდა, როდესაც ექიმებმა ყველა პაციენტი გაისტუმრეს და ნინო დატოვეს. მამოლოგმა მეორედ, უფრო ყურადღებით შეამოწმა და გადასამოწმებლად სხვა მამოლოგს დაუძახა.
იმ დღეს ნინოსთვის გადაჭრით არაფერი უთქვამთ. პასუხისთვის 10 დღეში დაიბარეს და უთხრეს, რომ სარძევე ჯირკვლებში კარცინომა, ანუ ავთვისებიანი სიმსივნე აღმოაჩნდა.
– ექიმი გყავთ? – ჰკითხა მამოლოგმა.
– არა, – უპასუხა ნინომ.
მამოლოგმა ბლოკნოტში ქექვა დაიწყო. პოტენციური ექიმის სახელს და გვარს კარნახობდა, მაგრამ ნინოს მისი სიტყვები აღარ ესმოდა.
ქუჩაში რომ გავიდა, ფერებს ვეღარ არჩევდა: წერეთლის გამზირი მთლიანად ნაცრისფერი იყო.
ქმარს დაურეკა და დიაგნოზი უთხრა.
ფერების აღქმის უნარი მალე აღუდგა. სხვისი საუბრის მოსმენას და სრულყოფილად აღქმას კიდევ ორ კვირას ვერ ახერხებდა. გონება სულ გაფანტული ჰქონდა. დიაგნოზის შემდეგ, ოპერაციამდე, ანალიზების პასუხების გასაგებად მარტო არ დადიოდა, თან შვილები მიჰყავდა.
ოპერაციამდე ორი კვირით ადრე, ნინო სახლში მარტო დარჩა: ქმარი გავიდა, გოგონები ლექციებზე წავიდნენ. 87 წლის დედას მეორე სართულზე ეძინა. ნინო მას ავადმყოფობაზე ვერ ელაპარაკებოდა: დედას ალცჰაიმერის დიაგნოზი წლების წინ დაუსვეს და დიდი ხანია, აღარაფერი ახსოვდა.
ნინოს ისევ კიბოზე ფიქრები აეშალა. დაავადებამ ცხოვრება ერთი ხელის მოსმით შეუცვალა.
– ყველაფერმა, რაც აქამდე გამიკეთებია, აზრი დაკარგა. რა გავაკეთე, რატომ? ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი დამთავრდა.
ფიქრებში წასულმა გონება დაკარგა. არ ახსოვს, რამდენ ხანს იყო ასე. გონზე რომ მოვიდა, კვლავ მარტო იყო.
– ასე ყოველ წუთს რომ ვიფიქრო სიკვდილზე, სიცოცხლეს ხომ უფრო შევიმოკლებ-მეთქი. ჩემს თავს შემოვუძახე: დედაჩემი მისახედია, შვილებს ვჭირდები . სიკვდილის უფლება არ მქონდა. არ დაიჯერებ, მაგრამ ამის შემდეგ ჩემი თავის გადასარჩენი გეგმა დავსახე.
იხ. გაგრძელება
Æндæр æмæ æндæр
Популярон ногдзинæдтæ
 |
Ацы фарсыл рапарахатгонд æрмæджытæ ирон æвзагмæ тæлмацгонд æрцыдысты Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты минис¬трады финансон æххуысæй. Уыдоны мидис æнæхъæнæй авторы бæрндзинад у æмæ ницæй тыххæй нæй гæнæн æркаст цæуой куыд Стыр Британийы æмæ Цæгат Ирландийы баиугонд паддзахады фæсарæйнаг хъуыддæгты министрады æмæ, иумæйагæй, баиугонд паддзахады хицауады, позицийы равдыстдзинад. |
Materials published on this web-site are translated into Ossetian language with financial support of Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland. Their content is the sole responsibility of the author and can under no circumstances be regarded as reflecting the position of the Foreign Commonwealth Office of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland or more generally that of the United Kingdom Government. |
