დაახლოებით ერთი წლის წინ, ქარელიდან ძამის ხეობაში ერთი ადამიანი დაგვემგზავრა. გვერძინეთამდე გამოგვყვა, სათერძეში მივდივარო.

,,სოფელში სულ რამდენიმე ადამიანი ვართ, საქონელს ვუვლით, მივდევთ ცხოვრებას““ - გვითხრა ჩვენმა მგზავრმა მაშინ. გვერძინეთში, მდინარე ძამის პირზე ჩამოვიდა და გზა ფეხით გააგრძელა.

მაშინ ვიფიქრეთ, რომ სოფელი სათერძე ახლოს, სულ რაღაც 1-1.5 კმ მანძილზე იქნებოდა.

გარკვეული ხნის შემდეგ,იქ ფეხით წასვლა გადავწყვიტეთ. თუმცა, გვირჩიეს, რომ სიარულს დიდი დრო დასჭირდებოდა, რადგან მანძილი სავარაუდოდ 4 კმ-აო.

ქარელში ტრანსპორტის ძებნა დავიწყეთ. ტაქსის მძღოლებმა იმ ორ ადამიანს დაურეკეს, ვისაც მაღალი გამავლობის მანქანა აქვს:

,,მე არ მცალია სარკეში ვარ, მერე იქიდან ყინწვისში მიმყავს ხალხი““ - შემოგვითვალა ერთმა მძღოლმა.

შემდეგ დაურეკეს სხვა მძღოლს - ,,შუანოზე ვარ, იქიდან არ ვიცი, როდის ჩამოვალ““ - შემოგვითვალა მეორე მძღოლმა.



ასე, რომ იმ დღეს უშედეგო აღმოჩნდა მანქანის ძებნა ქარელში. ტურისტულ სააგენტოს ჩავუარეთ, მაგრამ იქ არავინ იყო, ინფორმაცია მიგვეღო.

რამდენიმე ხნის შემდეგ, კვლავ გადავწყვიტეთ წასვლა. ქარელში დაგვაკავშირეს ერთ ადამიანს, რომელიც წარმნოშობით სათერძიდანაა. მხოლოდ, საწვავი ვუყიდეთ, გვერძინეთში დაგვხვდა და წაგვიყვანა სათერძეში.

100 მ-ის გავლის შემდეგ, მივხვდით, რომ ძალიან რთული და შთამბეჭდავი გზა გველოდებოდა წინ. მძღოლს ეღიმებოდა, რომ ჯერ კიდევ თითქმის ბარში ყოფნისას მოვიხიბლეთ ხედებით.

,,ჯერ სად ხართ. სანახაობა წინაა““ - გვეუბნება ჩვენი მასპინძელი.

იქ, სადაც გზა ორად იყოფა, ჩარჩოა დამონტაჟებული. ამ ჩარჩოში ღვთისმშობლის ხატია დამაგრებული. ერთი გზა მიდის სათერძისკენ, მეორე – ქართისკენ. ქართაში ბერები ცხოვრობენ.

შევუდეგით დიდ აღმართს. ჩვენი მანქანა ჯიუტად მიიწევს წინ, არ ეპუება ტალახს, ახალი ნაწვიმი იყო. მივდივართ და ვფიქრობდით, ფეხით აქ უნდა წამოვსულიყავით?

,,ჩემი ბიძაშვილი ფეხით ამოვიდა“ - ამბობს მასპინძელი. - ,,სულ რაღაც საათნახევარი დასჭირდა.“



რუის-ურბნისის ეპარქიაში სათერძე ძალიან ცნობილი ადგილია. მორწმუნეები აქ ხშირად მოდიან. პატარა სოფელში რამდენიმე სალოცავი დაგხვდა.

პირველი სალოცავი ანდრია პირვეწლოდებულის სახელობისაა. აქ 4-სართულიანი კოპლექსი შენდება. პირველ სართულზე სალოცავია, დანარჩენ სართულებზე პატარ-პატარა ოთახებადაა დანაწიებული ოთახები. აქ ბერები იცხობენენ.

ჯერ კიდევ დაუმთავრებელი შენობის ფანჯრიდან საოცარი სილამაზე მოჩანს.

ვიდრე სოფელში შევედით, კიდევ ერთი სალოცავი შეგხვდა, სადაც ათამდე ხის კოტეჯები იდგა. ამ კოტეჯებში, რომელსაც კელიებს უწოდებენ, ბერები ცხოვრობენ.

გავცდით სამონასტრო ტერიტორიას და შევედით სოფელში. ვესტუმრეთ კურტანიძეების ოჯახს.

ჩვენი მასპინძელი ნუნუ კურტანიძე თითქმის 70 წლისაა. ამბობს, რომ მისი დედამთილისა და მამამთილის ოჯახი 1954 წელს ბარში, ქარელში ჩაასახლეს.

,,როცა გადაასახლეს, რაც ფიცარი და მასალა ჰქონდათ, ყველაფერი ქარელში ჩაიტანეს. იმით ააშენეს ახალი სახლები ბარში. მე ჩემმა მეუღლემ1970-იან წლებში მომიყვანა ცოლად ამ ოჯახში. ქარელში ვცხოვრობდით. ჩემი მამამთილი და დედამთილი აქ დაბრუნდნენ 1984 წელს. ავაშენეთ ახალი სახლი და დაიწყეს ცხოვრება. ჩვენც დრო და დრო ამოვდიოდით ხოლმე. 2000-იან წლებში გარდაიცვალა დედამთლ-მამამთილი და მას შემდეგ მუდმივად აქ ვარ“- გვიყვება ნუნუ კურტანიძე.

საუბარში გვაჩვენებს გარემოს და ასევე იმ ახალ სახლებს, სადაც ქალაქიდან წამოსული ოჯახები ცხოვრობენ. ნუნუ კურტანიძე იმედოვნებს, რომ 12-ვე ოჯახი დაუბრუნდება სათერძეს.