,,დადგეს ამოდენა ცისტერნა, ავაფრიალეთ დროშა, არიქა გვეშველაო, მაგრამ წყალი არ მოდის“ - ამბობს ლამარა ქიტიაშვილი, რომელიც სტადიონიდან დაბრუნებულ ბავშვებს ჭიდან ამოღებული წყლით უნდა გაუმასპინძლდეს.

იგი იხსენებს, რომ როდესაც სოფელში ჩიყვის პრობლემა გაჩნდა, სასმელი წყლის გაკეთება მოითხოვეს. გამოიყო თანხა ადგილობრივი მუნიციპალიტეტიდან, გაკეთდა ჭაბურღილი, დადგეს კოშკი, თუმცა უხარისხო წყალი წამოვიდა.

,,ეს წყალიც ერთი კვირა მოდიოდა. ვერ გამოიყენებდი დასარეცხადაც კი. ახლა დგას კვარცხლბეკივით,“ - ამბობენ ადგილობრივები.



სასმელი წყლის სისტემის მოწყობის დროს სოფელში გზები დაითხარა. ყოველი წვიმის დროს, სოფლის ქუჩები ისე ტალახდება, მანქანებსაც კი უჭირს გავლა.

,,სტადიონი არა, მაგრამ ბევრ რამეს დაგვპირდნენ. გზის დაგებას დაგვპირდნენ. სტადიონიც გვინდა. მინდორში გვაქვს სტადიონი. ეკლები და ტალახია იქ. ბურთი გვაქვს, მაგრამ სტადიონი არ გვაქვს,'' - გვეუბნება გიგა, რომელიც სოფელში ბებიასთან დასასვენებლად სურამიდან ჩავიდა.




,,ჩავედით ხაშურის მერიაში, მოადგილესთან ავგზავნეთ წარმომადგენელი. უთხრა, სოფლიდან ბარებითა და თოხებით არიან ჩამოსულებიო და აქაურობას დაანგრევენო. მოადგილემ გვიპასუხა, ოღონდ ახლა წადით აქედან და ორ დღეში ამოვალთო. იმის მერე 2 და 3 წელი გავიდა. აქ მხოლოდ წელიწადში ერთხელ მოდიან, ისიც არჩევნების დროს.“- ამბობენ ადგილობრივები.

ქვემო იგივე ახალი ქინძათი გაჩნდა 1990-იან წლებში, როდესაც სოფელ ზემო ქინძათში მეწყრული პროცესები დაიწყო. 30-მდე კომლი სოფელ ალის ტერიტორიაზე დაასახლეს. ახალ დასახლებაში მხოლოდ ის ოჯახები ჩამოიყვანეს, რომელთა სახლები დაიმეწყრა, დანარჩენი მოსახლეობა ძველ ქინძათში დარჩა.

ვრცლად ვიდეოში: