Шида Картлийы Информацион Центр
Новости
На школьном балконе в селе Кодавардисубани по утрам стоят и глядят
на дорогу трое детей.
"Почти все сбережения и доход, что у нас были, мы потратили в
течение этого одного года.
Село Земо-Ормоци находится в том месте ущелья Таны, где две реки –
Баланисхеви
Именно в то время, когда им больше всего нужна забота других,
некоторые из них одиноки,
ახალი ამბები
ვენერა მაღალდაძე 37 წელია სკოლაში ასწავლის. აქედან 11
წელი გორის მეორე საჯარო სკოლაში მუშაობის სტაჟია. მან მშობლიური
სოფელი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დატოვა და მუშაობა გორში
გააგრძელა.
კოტეჯში 86-წლის მამიდას, ასევე, ყოფილ პედაგოგს ნინო მაღალდაძეს უვლის. მშობლიური სოფლის და სკოლის მოგონებები ყოველდღიურად აწუხებთ. კეხვის ციხეს, სკოლას, კაშხალს - გადარჩენილ ფოტოებზე ხედავენ, რომელიც ჩარჩოშია ჩასმული.
მათთვის ყველაზე მწარე მოგონება მაინც მშობლიური სახლის დატოვება რჩება:
,,როცა უკვე სახლის დატოვება გადავწყვიტეთ, წიწილები მყავდა ყუთში. ჩემ მეუღლეს ვუთხარი, ნიკო, რა ვუყოთ ამ წიწილებს-მეთქი. გადმოსვი და ყუთი გადააბრუნეო. მერე საქონელი შევრეკე ბოსელში და დავაბი. მივიდა ჩემი მეუღლე, აუშვა, გადაჰკრა სახრე და გაუშვა. ოთხი სული საქონელი გვყავდა. ვეუბნებოდი, ორ დღეში დავბრუნდებით და მერე სადღა ვეძებოთ-მეთქი. ვეტექიმი იყო ჩემი მეუღლე, თამარაშენის მებოცვრების ფერმაში მუშაობდა" - იხსენებს ვენერა მაღალდაძე.
ნინო მაღალდაძე კი, რომელიც დღეს 86-წლისაა, ომის დაწყების დღეებში, სოფლის დატოვებას არ აპირებდა:
,,იმ დღით ეზოს ვგვიდი. გამოიარა ჩემმა მეზობელმა, რას აკეთებო, ბომბები ცვივა და ეზოს დარდი გაქვსო? დავაგდე ცოცხი და გამოვიქეცით. მეგონა, საღამოს დავბრუნდებოდით სახლში, მაგრამ ვინ დაგვაბრუნა?" - ამბობს ნინო მაღალდაძე. მას შემდეგ თავის დარდები მოხუც ქალბატონს ქაღალდზე გადააქვს. მას შემდეგ 4000-ზე მეტი საღამო გავიდა. წაიკითხეთ ამავე თემაზე ჩანაწერი ნინო მაღალდაძის დღიურიდან
,,გვეგონა, საღამოს უკან დავბრუნდებოდით" - დევნილი პედაგოგები დიდი ლიახვის ხეობიდან
ვენერა მაღალდაძე 37 წელია სკოლაში ასწავლის. აქედან 11
წელი გორის მეორე საჯარო სკოლაში მუშაობის სტაჟია. მან მშობლიური
სოფელი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დატოვა და მუშაობა გორში
გააგრძელა.კოტეჯში 86-წლის მამიდას, ასევე, ყოფილ პედაგოგს ნინო მაღალდაძეს უვლის. მშობლიური სოფლის და სკოლის მოგონებები ყოველდღიურად აწუხებთ. კეხვის ციხეს, სკოლას, კაშხალს - გადარჩენილ ფოტოებზე ხედავენ, რომელიც ჩარჩოშია ჩასმული.
მათთვის ყველაზე მწარე მოგონება მაინც მშობლიური სახლის დატოვება რჩება:
,,როცა უკვე სახლის დატოვება გადავწყვიტეთ, წიწილები მყავდა ყუთში. ჩემ მეუღლეს ვუთხარი, ნიკო, რა ვუყოთ ამ წიწილებს-მეთქი. გადმოსვი და ყუთი გადააბრუნეო. მერე საქონელი შევრეკე ბოსელში და დავაბი. მივიდა ჩემი მეუღლე, აუშვა, გადაჰკრა სახრე და გაუშვა. ოთხი სული საქონელი გვყავდა. ვეუბნებოდი, ორ დღეში დავბრუნდებით და მერე სადღა ვეძებოთ-მეთქი. ვეტექიმი იყო ჩემი მეუღლე, თამარაშენის მებოცვრების ფერმაში მუშაობდა" - იხსენებს ვენერა მაღალდაძე.
ნინო მაღალდაძე კი, რომელიც დღეს 86-წლისაა, ომის დაწყების დღეებში, სოფლის დატოვებას არ აპირებდა:
,,იმ დღით ეზოს ვგვიდი. გამოიარა ჩემმა მეზობელმა, რას აკეთებო, ბომბები ცვივა და ეზოს დარდი გაქვსო? დავაგდე ცოცხი და გამოვიქეცით. მეგონა, საღამოს დავბრუნდებოდით სახლში, მაგრამ ვინ დაგვაბრუნა?" - ამბობს ნინო მაღალდაძე. მას შემდეგ თავის დარდები მოხუც ქალბატონს ქაღალდზე გადააქვს. მას შემდეგ 4000-ზე მეტი საღამო გავიდა. წაიკითხეთ ამავე თემაზე ჩანაწერი ნინო მაღალდაძის დღიურიდან
Другие новости
Новости
17:23 / 20.04.2023
Грузинские достопримечательности и наслаждение грузинской кухней в ресторане Bread&Wine /R/
Грузия - это страна с богатой культурой и наследием,
04:53 / 18.11.2021
Когда хронический пациент просит сделать прививку…
В селе Хидистави две недели назад одновременно заразилось
13:48 / 13.11.2021
Гиви Абалаки – 86-летний фермер из Горийского муниципалитета
"Поэтому я так настроен, я ещё много дел сделаю", - добавил наш
хозяин.
14:43 / 11.11.2021
Горджи – ешь, не останавливаясь
Несмотря на то, что уже два года в мире свирепствует пандемия, на
горийском
популярные новости
"Я здесь родился и вырос, никуда не уезжал, однако у меня нет
гражданства Грузии,
Господин Мурад вернулся во двор. Достал сигарету, прикурил и
глубоко затянулся.
"Эти отметки мы обнаружили в лесном массиве, расположенном между
оккупированным Лопани
