თბილისში, ორი დღეა, მხატვარ გელა გელაშვილის ნახატების გამოფენა მიმდინარეობს.

საგამოფენო დარბაზში, GAMREKELI GALLERY, ხაშურელი მხატვრის 160-ზე მეტი ნამუშევარი წარადგინეს.

,,ჩემი ნამუშევრებს კონკრეტული მიმდინარეობის ჩარჩოებში არ ვსვამ, ვფიქრობ, თავისუფალი ვარ ამ მხრივ, ისევე, როგორც მხატვრობაა უკიდეგანო და არანაირ წესებსა და კანონებს არ ემორჩილება. ვქმნი ძირითადად ფსიქოლოგიურ პორტრეტებს, რომელშიც საკუთარი განცდები გადმომაქვს და მსურს, ისინი რეალობაში გავაცოცხლო, რაც მთავარია, არ უნდა იგრძნობოდეს სიყალბე." - უთხრა გელა გელაშვილმა ხაშურის ადგილობრივ გაზეთის ,,ხაშურის მოამბეს" წარმომადგენელს, თინა ახალკაცს. 

გელა გელაშვილი: ვყოფილიყავი მხატვარი, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობიდანვე მსურდა. ჯერ კიდევ 5 წლის ვიყავი, როდესაც მხატვრობისადმი და ზოგადად, ხელოვნებისადმი განსაკუთრებული დამოკიდებულება გამიჩნდა. სხვათა შორის, ბაბუაჩემი ხატავდა საკმაოდ კარგად და პირველი გაკვეთილებიც სწორედ მასთან გავიარე. რაც უფრო ვიზრდებოდი და ასაკი მემატებოდა, ვგრძნობდი, მე და მხატვრობა განუყოფელნი უნდა ვყოფილიყავით, თუმცა, ამ მხრივ, ოჯახიდან წინააღმდეგობას წავაწყდი, მამას არ სურდა ეს გზა ამერჩია, ან თუნდაც რომელიმე ხელოვნების სფერო. ისე კი, სკოლის დამთავრების შემდეგ, სარეჟისოროზეც კი მინდოდა ჩაბარება. ამგვარი წინააღმდეგობიდან გამომდინარე, გარკვეული პერიოდი შევჩერდი და 27 წლის ასაკში, დავოჯახდი, სულისკვეთება კი ორმაგად გაძლიერდა, მას შემდეგ აღარც გავჩერებულვარ."

- რამ განაპირობა თქვენი ასეთი სიყვარული ხელოვნებისადმი და უშუალოდ მხატვრობისადმი, როგორ მოხდა რომ ოჯახის წინააღმდეგობის მიუხედავად, არ გაგინელდათ ის ბავშვობისდროინდელი განცდები?

-  ვფიქრობ, რამდენჯერაც არ უნდა დავიბადო, მაინც იმ კონდინციამდე მივალ, რომ მხატვრობა და უშუალოდ, ხატვის პროცესი ჩემთვის ცხოვრების არსია. უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს ხატვა, ხანდახან, მგონია კიდეც, როდესაც ხატვას ვამთავრებ, სამოთხის მდგომარეობიდან ჯოჯოხეთის მდგომარეობაში გადავდივარ. გარემომაც გარკვეული როლი ითამაშა ჩემ კარიერულ გზაზე. თითქმის ყოველდღე, მე და ჩემი მეგობრები: რობერტ ბაღდავაძე, გია კუპრაძე, ვასიკო ძინძიბაძე, ნოდარი გელაშვილი, ჩემი ძმა უჩა, ვიკრიბებოდით ერთ ოთახში, ვსაუბრობდით ხელოვნებაზე, ვკითხულობდით ლექსებს, ვარჩევდით პოეზიას და პროზას, ვუსმენდით როკს. უდიდეს მხარდაჭერასა და თანადგომას ვგრძნობდი ჩემი ძმისგან, მისი დიდი დამსახურებაა ჩემი, როგორც მხატვრად ჩამოყალიბებაში. რაც შეეხება გია კუპრაძეს, ის არქიტექტორი და სიურიალისტია, მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდითაა, ჩემი ,,განმკონტროლებლის” ფუნქცია იკისრა, იმიტომ რომ მხატვრობაში ცოტა ბარბაროსიც კი ვარ. როგორც წესი, არავის ვუჯერებ, თუმცა, რაც შეეხება ჩემი ნამუშევრების ტექნიკურ მხარის და სხვა გარკეული დეტალების სრულყოფის საქმეში, გიას აზრს ხშირად ვითვალისწინებ.

- თქვენი მხატვრობა ინსპირაციას საიდან იღებს?

- საჭირო სიუჟეტის პოვნა ყველაზე მნიშვნელოვანია. ინსპირაცია კი უმეტეს შემთხვევაში მუსიკაა. თუ გადახედავთ ჩემ ნამუშავრებს, გარკვეულ ნაწილს ,,მომენტალური” ნახატები ჰქვია, ნაწილს კი - ,,ბლიცნახატები". ეს სახელები შემოქმედებით პროცესის ამასხველია: ვრთავ საყვარელ მუსიკას და ნახატს, რომელსაც ამ სიმღერის დასრულებამდე ვამთავრებ, ,,მომენტალურს” ვარქმევ, თუ ვერ მოვასწარი ამ მონაკვეთში, შემდეგ ნახატი უკვე ,,ბლიცის” კატეგორიაში გადადის, რომელიც ნახევარ საათში უნდა მოვასწრო. თუმცა, მაქვს ბევრი ისეთი ნახატი, რომლებისთვისაც განსაზღვრული დრო არ მქონია.