სოფელი პატარა ყელეთი ხაშურის მუნიციპალიტეტში, მთის კალთაზე, ბუნებას შერწყმული, მაგრამ მიუვალი ადგილია. აქამდე მისვლა ყველას არ შეუძლია.

აუცილებელია კარგი ამინდი, მანქანის გამძლეობა და ადგილობრივების მტკიცე გადაწყვეტილება, რომ ეს სოფელი ბოლომდე არ მიატოვონ.

„ჩვენი მერი ამოვიდა ამას წინათ და გაოცებულმა იკითხა: აქ როგორ ცხოვრობთო? სასწრაფო ამოდისო?“ — მიყვება გიორგი წიქარიშვილი, 27 წლის, სოფლის ერთ-ერთი ყველაზე ახალგაზრდა მცხოვრები.

გიორგის თქმით, გზა წლების განმავლობაში პატარა ყელეთის მთავარი პრობლემა იყო და ისევ არის. „ყოველ წელს 100 მეტრს აგებენ. შარშან არჩევნებზე 20 მეტრი დააგეს. წელს გამგეობის არჩევნებია და ალბათ კიდევ ეგეთი რაღაც მოხდება,“ — ამბობს ის.


პატარა ყელეთი დღეს სულ ხუთ ოჯახს მოითვლის. ეს იმდენია, რომ სოფელი არ გაქრეს, მაგრამ იმდენად ცოტაა, რომ განვითარებაზე მუდმივად საუბრობენ..

„უცხო არავინ მოდის აქ. გზა რომ არ არის, არც ინტერესი რჩება. გაზიც არ შემოგვიყვანეს — ცოტანი ხართ და ძვირი ჯდებაო. ალბათ, ყველგან რომ მორჩებიან გაზის და გზის დაგებას, აქ მერე მოვლენ,“ — ამბობს გიორგი.

სოფელში ცხოვრების გაგრძელება მისთვის თავისდაუნებური რისკი კი არა, არჩევანია.

„ქალაქიდან წამოვიდა, სოფელში უნდა ცხოვრება“

საუბარში გვიერთდება გიორგის მამა, შალვა წიქარიშვილი — ქალაქში მცხოვრები კაცი, რომელიც შვილს სოფლის საქმეში ეხმარება.



„ეგ ჩემი შვილია, იურისტი კაცია. ქალაქიდან წამოვიდა, სოფელში უნდა ცხოვრება. საქონელი გაიჩინა და ცოტა მომატების მხრივ ჩააკითხა გამგეობაში,“ — ჰყვება შალვა.

ახალგაზრდა მეურნის სურვილი — საქონლის რაოდენობის გაზრდა და საქმიანობის გაფართოება — ბიუროკრატიულ ბარიერს შეეჯახა.

„ბანკში გაგზავნეს. იქ უთხრეს: ერთი 50 სული უნდა გყავდეს, რომ მეურნეობის გაფართოებაში მოგეხმაროთო. 50 სული რომ ჰყავდეს, აქეთ ექნება ბანკი. ცოტა ხელის წაკვრა ხომ უნდა იყოს?“ — ამბობს შალვა.

მამა-შვილი ყოველდღიურობას შეძლებისდაგვარად უმკლავდებიან. შალვა ქალაქიდან ადის და, როგორც შეუძლია, ეხმარება.

„ცუდ ამინდში მანქანა ვერ ამოდის. აქ ადგილზე რატომ ვირჩევთ მთავრობას? გზა ხომ მაინც უნდა გაასწორონ,“ — ამატებს ის.

პატარა ყელეთი არც პირველი და, ალბათ, არც ბოლო სოფელია, რომელსაც მოსახლეობის სიმცირე, უგზოობა და უთანასწორო პირობები აშორებს განვითარებას. თუმცა აქაური ადამიანების სურვილი — იცხოვრონ და მოაშენონ მეურნეობა იქ, სადაც დაიბადნენ — ბოლომდე არ ქრება.

სოფელი თითქოს მუდმივ მოლოდინშია: ლოდინში გზაზე, გაზზე, მინიმალურ პირობებზე, რომელსაც სხვა ადგილებში ჩვეულებრივად აღიქვამენ.

მაგრამ იქ, სადაც 5 ოჯახი ცხოვრობს, სიცოცხლე მაინც გრძელდება — ნელა, ურთულეს პირობებში, მაგრამ მტკიცედ.